W tradycji ludowej praca nieodłącznie wiązała się z codziennością, dlatego okres świąteczny obchodzono szczególnie uroczyście. Jutro przypada dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, który zwyczajowo łączono ze świętem dożynek.
Symbolem dożynek są wieńce wykonywane na drewnianych albo wiklinowych obręczach w kształcie korony. Splata się je z wiązanych u góry pałąków lub słomianych warkoczy. Wieńce przybiera się kolorowymi wstęgami, kłosami, orzechami, kwiatami, ziołami oraz barwnymi papierkami.
Choć w połowie sierpnia prace w polu jeszcze nie ustawały i należało uporać się z nimi do rozpoczęcia adwentu, 15 sierpnia stawał się dla rolników wielkim świętem.
Po żniwach tradycyjnie zostawiano ostatnią garść nie zżętego zboża, które nazywano różnie w zależności od regionu Polski: przepiórką, brodą, pępkiem, wiązką, wiązanką, garstką czy równianką. Owa garstka musiała pozostać na polu aż do jesiennej orki.
Warto wiedzieć, że w różnych regionach Polski dzień dożynek nazywany był w rozmaity sposób – wyżynki, obżynki, okrężne, wieniec, wieńcowe.
Dowodem ciężkiej pracy wykonanej przez żniwiarzy były wieńce dożynkowe, owoce, orzechy, oraz chleb upieczony z ziarna z zżętego dopiero zboża. To właśnie 15 sierpnia szczególnym uznaniem cieszyli się rolnicy, którzy pracowali podczas żniw najciężej.
Najlepsi żniwiarze prowadzili w wieńcach na głowach tzw. orszaki dożynkowe. Za nimi postępowali zazwyczaj odświętnie ubrani żeńcy oraz pozostali mieszkańcy wsi. Tradycyjnie dożynkowe wieńce święciło się w kościołach, a potem składano w darze dziedzicowi, który to razem z rodziną oraz służbą wynagradzał żniwiarzy. Potem rozpoczynała się uczta z muzyką i tańcami.
Z dożynkami wiążą się obchody święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zwane potocznie Matki Boskiej Zielnej. W tym dniu w kościołach święci się wieńce albo bukiety. W niektórych miejscowościach np. w Kalwarii Zebrzydowskiej, odbywa się jeszcze i współcześnie uroczysty pogrzeb Matki Boskiej, której figura obnoszona jest podczas procesji.
