ADHD bywa często mylnie przypisywane dzieciom, które bywają nieznośne czy agresywne w stosunku do rówieśników. Z braku odpowiedniej wiedzy na temat natury ADHD, dzieci u których zostało ono zdiagnozowane, są traktowane, jako upośledzone lub źle wychowane. Dziś wyjaśnimy Wam, czym tak naprawdę jest ADHD oraz w jaki sposób się ono objawia i gdzie rodzice powinni szukać pomocy dla swoich pociech.
ADHD – fakty i mity
Po raz pierwszy zainteresowano się tym zjawiskiem w XIX wieku. W terminologii medycznej ADHD definiowane jest, jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi. Medycyna uważa również ADHD za zaburzenie rozwojowe, które wynika z odmiennej pracy mózgu. U dotkniętego nadpobudliwością dziecka, dochodzi do zaburzeń w obrębie pracy neuroprzekaźników – noradrenaliny, dopaminy i serotoniny. Ponadto ADHD wynika również z zakłóceń pracy układu nerwowego, co prowadzi do nadpobudliwości oraz nieumiejętności jej kontrolowania i hamowania. Zazwyczaj dotyczy chłopców, a jego rozpoznanie następuje w okresie przedszkolnym lub wczesnoszkolnym. Warto też zdawać sobie sprawę z faktu, że nadpobudliwość jest cechą stałą, co oznacza, że jego objawy nie dotyczą tylko jednego konkretnego miejsca czy danej sytuacji.
Niedostateczna wiedza na temat tego zaburzenia, sprowadza się jednak do zupełnie odmiennego traktowania ADHD. Najczęściej jest ono odbierane, jako:
- choroba psychicznej;
- upośledzenie umysłowe;
- przejaw błędów w wychowaniu;
- objaw patologii rodzinnej.
ADHD – najczęstsze objawy
Kiedy rodzice mogą podejrzewać u swojej pociechy ADHD? Najważniejsze są typowe objawy dla ADHD czyli:
zaburzenia w obszarze koncentracji uwagi
- skłonność do rozpraszania uwagi;
- nieumiejętność skupienia się na jednej konkretnej czynności;
- problemy z dostosowaniem się do instrukcji;
nadruchliwość
- przymus bo bycia w ciągłym ruchu;
- szybkie porzucanie zainteresowania jedną zabawką, książką czy oglądanym filmem;
- ciągła pogoń za nowymi bodźcami, bez chęci ich lepszego poznania i skupienia się na nich;
- wyładowania energii w miejscach, które są: głośne, kolorowe, ruchliwe;
- kłopoty ze snem;
- przedłużające się w nieskończoność przygotowania do snu;
- wczesne budzenie się;
- nieprecyzyjność wykonywanych ruchów;
nadmierna impulsywność
- natychmiastowa realizacji zamierzonego celu;
- reakcje ruchowe, które są wynikiem pobudzenia emocjonalnego;
- brak umiejętności planowania konkretnych zadań;
- nadmierna gadatliwość;
- nieumiejętność przewidywania konsekwencji swojego działania;
- niecierpliwość;
- skłonność do kłótni;
- zachowania agresywne.
Rodzice mogą podejrzewać ADHD u swojej pociechy, wtedy gdy:
- objawy te utrzymują się dłużej niż 6 miesięcy;
- symptomy te pojawiają się bez względu na miejsce czy sytuację, w jakich znalazło się dziecko;
- sygnały pojawiły się przed 6 rokiem życia.
***
Aby mieć 100% pewność czy to rzeczywiście ADHD, rodzice powinni udać się z pociechą do specjalisty – psychologa lub psychiatry dziecięcego. Diagnoza stawiana jest na podstawie wywiadu rodzinnego oraz obserwacji dziecka, w trakcie spotkania ze specjalistą.
Już za tydzień, dowiecie się, jak sobie radzić z ADHD u swoich pociech. Opowiemy Wam również o ADHD u osób dorosłych.
źródła: „Oswoić ADHD. Przewodnik dla rodziców i nauczycieli dzieci nadpobudliwych psychoruchowo” – B. Chrzanowska, J. Święcicka; Porady lekarza rodzinnego: Jak wychowywać trudne dziecko
